Benlik

Dayadı sırtını İstanbul'a,zaten bir tek İstanbul vardı sırtını dayayabileceği.Açabildiği kadar açtı kollarını.Derin bir nefes çekti içine.Oldu olası sevmediği yağmura izin verdi bu kez.Yüzünü çevirdi yağmura bir ıslık tutturdu çok sevdiği o şarkının tonlarında.Dudaklarını ıslatırken yağmur, ne çok kendi olmaktan vazgeçtiğini farketti.
Yağmuru sevmeyişi dahi kendine ait değildi.Yağmurun öfkesi bastırdı,damlalar renk tuttu teninde.Kızmadı,saklanmadı da her zaman yaptığı gibi.Gök gürültüleri eskisi kadar yabancı gelmiyordu artık.
Ruhunda duyduğu gök gürültülerinden daha fazla korkunç gelmiyordu çünkü.Yürümeyi öğrenen bir bebeğin heyecanında adımlarını atıyordu kendi yolunda.Ve bu sefer kimsenin değil kendi şarkısını söylüyordu.Alabildiğine kendi olmuştu ilk defa.İstanbul'a baktı..İçten bi gülümseyiş yerleşti dudaklarına.
Elleri ceplerinde,telaşları ardında bırakıp yol aldı kendi benliğine...