Bırakmıştım yazmayı.Ama olmadı, bu beyaz kağıtta gizlenenler beni yine alıp buraya getirdi.
Bir ormandı beyaz kağıt keşfedilmemiş güzellikler barındıran içinde. Kendin olduğunu anlamanın en güzel yoluydu kalemini kağıtla buluşturduğun o an.Herkes bakar fakat sen görürsün felsefesinin gerçeğinin vuku bulmasıydı kelimelerle görebilmek. Ve bunun için yalnızca bir yaprak yeterdi.Daha önce hiç tatmadığın bir lezzeti öğrenir gibi,adı duyulmamış betimlemelerin taze çiçeklerini sunabilmek sonsuzluğa.sonsuz olabilmek..
Bir ormandı beyaz kağıt keşfedilmemiş güzellikler barındıran içinde. Kendin olduğunu anlamanın en güzel yoluydu kalemini kağıtla buluşturduğun o an.Herkes bakar fakat sen görürsün felsefesinin gerçeğinin vuku bulmasıydı kelimelerle görebilmek. Ve bunun için yalnızca bir yaprak yeterdi.Daha önce hiç tatmadığın bir lezzeti öğrenir gibi,adı duyulmamış betimlemelerin taze çiçeklerini sunabilmek sonsuzluğa.sonsuz olabilmek..
Hayat sunar beyaz bir kağıt, geçmişle gelecek arasında...Bazen bir resim anlatır mutluluğu renklerin dansında.İçini döktüğün bir arkadaş oluverir aniden,konuşmasada ruhunu dinlendiren ki konuşur aslında yeter ki onun melodileri ve sizin notalarınız aynı şarkıyı mırıldansın.
Beyaz bir kağıt öğretir insana siyah ve karanlık arasındaki farkı.Karanlık çöktüğünde oda siyahtır diğer her şey gibi, özünden hiçbir şey kaybetmemiştir oysa.Karanlık onun siyah olduğuna inandırır. Işığı yakaladığında kalkar perdeler ve görünenin ardındaki görünür olur;kağıt hala bembeyazdır...
Küçük bir tekneydi beyaz kağıt, hayalleri gerçekler limanına taşıyan.bazen bir ölüm fermanı bazense mutluluk sebebi sunan..ustasının elinde yaşam bulan ve aslında yaşamın ta kendisi olan..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder